Wycieczkę rozpoczynamy u wylotu Doliny Mięguszowieckiej, przy przystanku kolei elektrycznej “Popradske Pleso”. Od Drogi Wolności dochodzi tu jej stara pętla przy której znajduje się parking. Ruszamy na pn. przecinając tory Elektriczki. Kawałek dalej stara szosa skręca w lewo w stronę Szczyrbskiego Stawu. Mijamy budynek wód i przechodzimy przez most na wypływającej z Doliny Mięguszowieckiej rzece Poprad.
Nieco dalej droga skręca w prawo a później w lewo i wznosi się łagodnie w kierunku pn. przez leśny zrąb zarośnięty trzcinnikiem i wierzbówką. Widzimy tu szerokie dno Doliny Mięguszowieckiej otoczone od wsch. masywem Osterwy, zza którego wystaje rozłożysta Tępa a od zach. płaskim grzbietem lesistym Dryganta i piramidą Skrajnej Baszty. W głębi doliny pokazuje się Wysoka, Kopa Popradzka i Wołowy Grzbiet. Dalej widoki przysłania świerkowo-modrzewiowy bór porastający dno doliny. Na wysokości około 1400 m n.p.m. droga przechodzi na zach. stronę potoku Krupa i wspina się dwoma serpentynami na wał moreny środkowej, zwany wyżej Limbowcem. Wkrótce rzeczywiście pojawia się coraz więcej limb oraz pierwsze krzaki kosodrzewiny. Na wprost drogi piętrzą się coraz wyżej ściany Osterwy.
Przechodzimy przez Popradzką Polanę (1500 m n.p.m.) zarastającą lasem i kosodrzewiną. Po prawej stronie wgląd w pn.-wsch. odnogę Doliny Mięguszowieckiej – Dolinę Złomisk podchodzącą pod przełęcz Żelazne Wrota. Na rozdrożu w prawo odchodzi żółty szlak do Symbolicznego Cmentarza pod Osterwą. Nieco dalej drogę przecina zielony szlak – możemy nim skręcić z asfaltu w prawo i dość nad brzeg widocznego już między drzewami Popradzkiego Stawu.
Popradzki Staw (Popradské pleso) leży na wysokości 1494 m n.p.m. Wypełnia dno misy glacjalno-erozyjnej powstałej w miejscu gdzie lodowiec z Doliny Złomisk uchodził do Doliny Mięguszowieckiej. Ma powierzchnię 6,88 ha i głębokość 17,6 m. Woda ma żółto-zielone zabarwienie i jest jest jak na tatrzańskie stawy mało przezroczysta ze względu na bogaty plankton. Lód pokrywa go przeważnie od połowy listopada do połowy maja. Jezioro to zwane było dawniej Rybim Stawem lub Małym Rybim Stawem, bo jako jedyne po pd. stronie Tatr i drugie obok Morskiego Oka było naturalnie zarybione.
Znad Popradzkim Stawem idziemy niebieskim w górę Doliny Mięguszowieckiej. 1,5 km dalej, na wysokości 1620 m n.p.m. w prawo odłącza się czerwony szlak na Rysy a my trzymamy się dalej niebieskich znaków. Ścieżka prowadzi dalej w kierunku pn.-zach. wśród zarośli kosodrzewiny do bystrego Hińczowego Potoku, za którym wznoszą się urozmaiconym terenem morenowym. W wilgotnych zagłębieniach rosną ziołorośla. W 15 minut od rozstaju dochodzimy do Dolinki Szataniej powstałej w bruździe tektonicznej ciągnącej się u stóp Grani Baszt. Ścieżka pnie się zakosami na skalny próg Doliny Hińczowej, którym przed tysiącami lat spływał lodowiec.
Z progu dobrze widać Dolinę Mięguszowiecką i otaczające ją granie. Po zach. stronie, na lewo od Kopy Popradzkiej odsłoniła się Kotlinka pod Wagą. Na lewo od niej sterczą trójkątne Rysy. Zaa Wołowca Mięguszowieckiego wystają Wołowa Turnia i Żabia Turnia Mięguszowiecka. Po wschodniej stronie mamy piękny widok na Grań Baszt. Dokładnie naprzeciw nas, po drugiej stronie Szataniej Dolinki wznosi się ich najwyższy wierzchołek – Szatan (2422 m n.p.m.). Nazwa wywodzi się z ludowych legend, według których złe moce strzegły skarbów ukrytych tym rejonie i miały zrzucać kamienie na poszukiwaczy skarbów zapuszczających się ściany Baszt. Ścieżka podchodzi lewą stroną skalno-kamienistej pochylni i wychodzi na szeroki trawiasty taras, na którym połyskują małe, okresowo wysychające stawki – Hińczowe Oka.
Po 3,5 km wędrówki od Popradzkiego Stawu docieramy nad brzeg Wielkiego Hińczowego Stawu (Veľké Hincovo pleso), zamkniętego skalnym ryglem z mutonami, które usiane są pojedynczymi dużymi wantami. Staw leży na wysokości 1944 m n.p.m. 20 ha powierzchni i 53,7 m głębokości czynią go największym i najgłębszym stawem w słowackiej części Tatr. Woda ma niebieską barwę i jest niezwykle przejrzysta – badania przeprowadzone w 1909 roku wykazały przezroczystość 19 m. Jezioro jest sztucznie zarybione – żyją w nim pstrągi potokowe. Po drugiej stronie stawu wznoszą się Mięguszowieckie Szczyty, które prezentują się z tej strony mniej okazale niż znad Morskiego Oka – wszak jesteśmy ponad pół kilometra wyżej. Widoczna jest stara ścieżka prowadząca na Przełęcz pod Chłopkiem. Szlak skręca w lewo i prowadzi przez kamienistą grzędę oddzielającą Dolinę Hińczową od Szataniej Dolinki, w której odsłania się Mały Hińczowy Staw. Jego tafla pięknie komponuje się z wznoszącym się z tyłu murem Baszt. Trawersujemy zbocza grzędy a później podchodzimy zakosami po stromym zboczu trawiasto-piarżystej depresji. Z każdym zakrętem mamy ciekawszy widok na Dolinę Mięguszowiecką.
Na wysokości 2180 m n.p.m. osiągamy Wyżnią Koprową Przełęcz (Vyšné Kôprovské sedlo) w pd.-wsch. grani Koprowego Szczytu. Jego wierzchołek przysłania nam teraz Koprowa Kopa. W lewo grań obniża się do Koprowej Przełęczy, za którą wznosi się Hlińska Turnia. Grań na której jesteśmy oddziela Dolinę Mięguszowiecką od Doliny Koprowej, której górne piętro – Dolina Hińczowa – jest pod nami. W jej pd. otoczeniu widzimy Szczyrbski Szczyt i mur Hrubego Wierchu. Jesteśmy na Europejskim Dziale Wodnym – woda z Doliny Mięguszowieckiej płynie do Bałtyku a z Doliny Hlińskiej do Morza Czarnego. Na tej grani Spisz spotyka się z Liptowem.
Na przełęczy skręcamy na szlak czerwony. Perć prowadzi ku pn.-zach. dość stromym zboczem na lewo od krawędzi grani. Wchodzimy na Koprową Kopa zwaną też Ramieniem Koprowego (2312 m n.p.m.). Dalej schodzimy granią kilka metrów w dół na Koprową Przehybę, z której opada do Doliny Hińczowej bardzo stromy żleb. Za przełęczą znów odbijamy na lewo od grani i piarżysto-skalistym terenem wchodzimy na wierzchołek Koprowego Wierchu (Kôprovský štít, 2366 m n.p.m.) Od Cubryny wznoszącej się w głównej grani Tatr masyw Koprowego Szczytu oddziela Piarżysta Przełęcz. Z jego wierzchołka odchodzi na zach. boczna grań nazywana Pośrednim Wierszykiem, która rozdziela dwa odgałęzienia Doliny Koprowej: Dolinę Hlińską i Dolinę Ciemnosmreczyńską. Na jej dnie widać Wyżni i Niżni Ciemnosmreczyński Staw. Na pd.zach. zza Hrubego Wierch wystaje Krywań a zza Szczyrbskiego Szczytu wychyla się Grań Solisk. W kierunku wsch. jak na dłoni widoczne jest otoczenie Doliny Mięguszowieckiej. Szczyt ten był od dawna odwiedzany przez koziarzy. Pierwsze znane wejścia należą do Kazimierza Tetmajera (1881–1896 r.) i Klemensa Bachledy (około 1890 r.). Pierwszego zimowego wejścia dokonali E. Baur i Alfred Martin w 1906 r.
